دانلود دعای ابوحمزه ثمالی (متن + ترجمـه + فایل صوتی با صدای ...

اِلهى لا تُؤَدِّبْنى بِعُقوُبَتِکَ وَلا تَمْکُرْ بى فى

خدایـا مرا بـه مجازات و عقوبتت ادب مکن و مکر مکن بـه من

حیلَتِکَ مِنْ اَیْنَ لِىَ الْخَیْرُ یـا رَبِّ وَلا یوُجَدُ اِلاّ مِنْ عِنْدِکَ وَمِنْ اَیْنَ

با حیله ات از کجا خیرى بدست آورم اى پروردگار من با اینکه خیرى یـافت نشود جز درون پیش تو و از کجا

لِىَ النَّجاهُ وَلا تُسْتَطاعُ اِلاّ بِکَ لاَ الَّذى اَحْسَنَ اسْتَغْنى عَنْ عَوْنِکَ

نجاتى برایم باشد با اینکه نجاتى نتوان یـافت جز بـه کمک تو نـه آن کـه نیکى کند بى نیـاز هست از کمک تو

وَرَحْمَتِکَ وَلاَ الَّذى اَسآءَ وَاجْتَرَءَ عَلَیْکَ وَلَمْ یُرْضِکَ خَرَجَ عَنْ

و رحمتت و نـه آنکه بد کند و دلیرى بر تو کند و خوشنودیت نجوید از تحت قدرت تو بیرون رود

قُدْرَتِکَ یـا رَبِّ یـا رَبِّ یـا رَبِّ بگوید که تا آنکه نفس قطع شود [بِکَ] عَرَفْتُکَ

اى پروردگار من ... برنامه یوم الجدید * * * * * * بوسیله خودت من ترا شناختم

وَاَنْتَ دَلَلْتَنى عَلَیْکَ وَدَعَوْتَنى اِلَیْکَ وَلَوْلا اَنْتَ لَمْ اَدْرِ ما اَنْتَ

و تو مرا برخود راهنمایى کردى و بسوى خود خواندى و اگر تو نبودى من ندانستم کـه تویتى

اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى اَدْعوُهُ فَیُجیبُنى وَاِنْ کُنْتُ بَطیَّئاً حینَ یَدْعوُنى

ستایش خدایى را کـه مى خوانمش و او پاسخم دهد و اگرچه وقتى مى خواندم دى بـه درگاهش روم

وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى اَسْئَلُهُ فَیُعْطینى وَاِنْ کُنْتُ بَخیلاً حینَ یَسْتَقْرِضُنى

و ستایش خدایى را کـه مى خواهم از او و به من عطا مى کند و اگرچه درون هنگامى کـه او از من چیزى قرض خواهد من بخل کنم

وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى اُنادیـهِ کُلَّما شِئْتُ لِحاجَتى وَاَخْلوُ بِهِ حَیْثُ شِئْتُ

و ستایش خدایى را کـه هرگاه براى حاجتى بخواهم او را ندا کنم و هر زمان بخواهم براى

لِسِرِّى بِغَیْرِ شَفیعٍ فَیَقْضى لى حاجَتى اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذى لا اَدْعُو غَیْرَهُ

راز و نیـاز بدون واسطه با او خلوت کنم و او حاجتم را برآورد ستایش خدایى را کـه جز او

وَلَوْ دَعَوْتُ غَیْرَهُ لَمْ یَسْتَجِبْ لى دُعاَّئى وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لا اَرْجُو

کسى را نخوانم و اگر غیر او دیگرى را مى خواندم دعایم را مستجاب نمى کرد و ستایش خدایى را کـه بجز او

غَیْرَهُ وَلَوْ رَجَوْتُ غَیْرَهُ لاَخْلَفَ رَجآئى وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى وَکَلَنى

امـید ندارم و اگر بـه غیر او امـیدى داشتم ناامـیدم مى کرد و ستایش خدایى را کـه مرا بـه حضرت خود

اِلَیْهِ فَاَکْرَمَنى وَلَمْ یَکِلْنى اِلَى النّاسِ فَیُهینُونى وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى

واگذار کرده و از این رو بـه من اکرام کرده و به مردم واگذارم نکرده کـه مرا خوارکنند و ستایش خدایى را که

تَحَبَّبَ اِلَىَّ وَهُوَ غَنِىُّ عَنّى وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى یَحْلُمُ عَنّى حَتّى کَاَنّى

با من دوستى کند درون صورتى کـه از من بى نیـاز هست و ستایش خدایى را کـه نسبت بـه من بردبارى کند که تا به جایى که

لا ذَنْبَ لى فَرَبّى اَحْمَدُ شَى ءٍ عِنْدى وَاَحَقُّ بِحَمْدى اَللّهُمَّ اِنّى اَجِدُ

گویـا گناهى ندارم بعد پروردگار من ستوده ترین چیزها هست نزد من و به ستایش من سزاوارتر هست خدایـا من همـه راههاى

سُبُلَ الْمَطالِبِ اِلَیْکَ مُشْرَعَهً وَمَناهِلَ الرَّجآءِ اِلَیْکَ مُتْرَعَهً

مقاصد را بـه سوى تو باز مى بینم و چشمـه هاى امـید را بسویت سرشار مى یـابم

وَالاِْسْتِعانَهَ بِفَضْلِکَ لِمَنْ اَمَّلَکَ مُباحَهً وَاَبْوابَ الدُّعآءِ اِلَیْکَ

و یـارى جستن بـه فضل تو براى آرزومندانت مباح و بى مانع هست و درهاى دعاى بسوى تو براى

لِلصّارِخینَ مَفْتوُحَهً وَاَعْلَمُ اَنَّکَ لِلرّاجى بِمَوْضِعِ اِجابَهٍ وَلِلْمَلْهوُفینَ

فریـادکنندگان باز هست و بـه خوبى مى دانم کـه تو براى اجابت شخص امـیدوار آماده اى وبراى فریـادرسى اندوهگینا

بِمَرْصَدِ اِغاثَهٍ وَاَنَّ فِى اللَّهْفِ اِلى جوُدِکَ وَالرِّضا بِقَضآئِکَ عِوَضاً

مـهیـاى فریـادرسى هستى و براستى مى دانم کـه در پناهندگى بـه جود و کرمت وخوشنودى بـه قضا و قدرت عوضى است

مِنْ مَنْعِ الْباخِلینَ وَمَنْدوُحَهً عَمّا فى اَیْدِى الْمُسْتَاْثِرینَ وَاَنَّ

از جلوگیرى بخیلان و گشایشى هست از احتیـاج بدانچه درون دست دنیـاطلبان هست و براستى

الرّاحِلَ اِلَیْکَ قَریبُ الْمَسافَهِ وَاَنَّکَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِکَ اِلاّ اَنْ

کوچ کننده بـه درگاهت راهش نزدیک هست و مسلما تو از خلق خود درون حجاب نشوى مگر آنکه

تَحْجُبَهُمُ الاْعمالُ دوُنَکَ وَقَدْ قَصَدْتُ اِلَیْکَ بِطَلِبَتى وَتَوَجَّهْتُ اِلَیْکَ

کردارشان مـیان آنـها و تو حاجب شود و من با مطلبى کـه دارم قصد تو را کرده

بِحاجَتى وَجَعَلْتُ بِکَ اسْتِغاثَتى وَبِدُعآئِکَ تَوَسُّلى مِنْ غَیْرِ
و با حاجت خود رو بـه درگاه تو آوردم و استغاثه ام را بـه درگاه تو قرار دادم و دعاى تو را دست آویز خود کردم بى آنکه من

اسْتِحْقاقٍ لاِسْتِماعِکَ مِنّى وَلاَ اسْتیجابٍ لِعَفْوِکَ عَنّى بَلْ لِثِقَتى

استحقاق داشته باشم کـه تو از من بشنوى و نـه مستوجب آنم کـه از من بگذرى بلکه بدان اعتمادى کـه من

بِکَرَمِکَ وَسُکوُنى اِلى صِدْقِ وَعْدِکَ وَلَجَائ اِلىَ الاْیمانِ

به کرم تو دارم و آن اطمـینانى کـه به درستى وعده ات دارم و به خاطر پناهندگیم بـه ایمان

بِتَوْحیدِکَ وَیَقینى بِمَعْرِفَتِکَ مِنّى اَنْ لا رَبَّ [لى ] غَیْرُکَ وَلا اِلهَ اِلاّ

و اعتقادى کـه بر یگانگى تو دارم و یقینى کـه به معرفت و شناسایى تو دارم کـه مى دانم پروردگارى غیر

اَنْتَ وَحْدَکَ لا شَریکَ لَکَ اَللّهُمَّ اَنْتَ الْقائِلُ وَقَوْلُکَ حَقُّ وَ وَعْدُکَ

تو نیست و معبودى جز تو وجود ندارد یگانـه اى کـه شریکى برایت نیست خدایـا تو فرمودى و گفتارت حق و وعده ات

صِدْقٌ وَاسْئَلوُا اللّهَ مِنْ فَضْلِهِ اِنَ اللّهَ کانَ بِکُمْ رَحیماً وَلَیْسَ مِنْ

راست هست (که فرمودى ) ((و درخواست کنید خدا را از فضلش کـه براستى او بـه شما مـهربان هست )) و رسم تو چنان نیست

[صِفاتِکَ یـا سَیِّدى ....] صِفاتِکَ یـا سَیِّدى اَنْ تَاْمُرَ بِالسُّؤالِ وَتَمْنَعَ الْعَطِیَّهَ وَاَنْتَ الْمَنّانُ

اى آقاى من کـه دستور سؤ ال بدهى ولى از عطا و بخشش دریغ نموده و خوددارى کنى و تویى بخشاینده

[بِالْعَطِیّاتِ عَلى ....] بِالْعَطِیّاتِ عَلى اَهْلِ مَمْلَکَتِکَ وَالْعائِدُ عَلَیْهِمْ بِتَحَنُّنِ رَاْفَتِکَ اِلهى

به عطایـا بر اهل کشور خود و متوجه بدانـها بـه مـهربانى و راءفتت خدایـا

رَبَّیْتَنى فى نِعَمِکَ وَ اِحْسانِکَ صَغیراً وَنَوَّهْتَ بِاسْمى کَبیراً فَیـامَنْ

مرا درون خردسالى درون نعمتها و احسان خویش پروریدى و در بزرگى نامم را بر سر زبانـها بلند کردى بعد اى که

رَبّانى فِى الدُّنْیـا بِاِحْسانِهِ وَتَفَضُّلِهِ وَنِعَمِهِ وَاَشارَ لى فِى الاْخِرَهِ

در دنیـا مرا بـه احسان و فضل و نعمتهاى خود پروریدى و براى آخرتم

اِلى عَفْوِهِ وَکَرَمِهِ مَعْرِفَتى یـا مَوْلاىَ دَلیلى عَلَیْکَ وَحُبّى لَکَ شَفیعى

به عفو وکرم اشارت فرمودى اى مولاى من شناساییم بـه تو راهنماى من بسوى تو هست و محبتى کـه به تو دارم شفیع من است

اِلَیْکَ وَاَنَا واثِقٌ مِنْ دَلیلى بِدَلالَتِکَ وَساکِنٌ مِنْ شَفیعى اِلى

به درگاهت و من از راهنمایى این دلیلم بسوى تو مطمئنم و از پذیرفتن شفیعم از جانب تو

شَفاعَتِکَ اَدْعوُکَ یـا سَیِّدى بِلِسانٍ قَدْ اَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ اُناجیک

آسوده خاطرم مى خوانمت اى آقاى من بـه زبانى کـه گناه لالش کرده پروردگارا با تو راز گویم

بِقَلْبٍ قَدْ اَوْبَقَهُ جُرْمُهُ اَدْعوُکَ یـا رَبِّ راهِباً راغِباً راجِیـاً خآئِفاً اِذا

بوسیله دلى کـه جنایت بـه هلاکتش کشانده مى خوانمت اى پروردگار من هراسان و خواهان و امـیدوار و ترسان

رَاَیْتُ مَوْلاىَ ذُنوُبى فَزِعْتُ وَاِذا رَاَیْتُ کَرَمَکَ طَمِعْتُ فَاِنْ عَفَوْتَ

اى مولاى من هنگامى کـه گناهانم را مشاهده مى کنم هراسان شوم و چون بزرگوارى تو را بینم بـه طمع افتم خدایـا اگر بگذرى

فَخَیْرُ راحِمٍ وَاِنْ عَذَّبْتَ فَغَیْرُ ظالِمٍ حُجَّتى یـا اَللّهُ فى جُرْاَتى عَلى

بهترین مـهرورزى و اگر عذاب کنى ستم نکرده اى ، دلیل و بهانـه من اى خدا درون اینکه دلیرى کنم

مَسْئَلَتِکَ مَعَ اِتْیـانى ما تَکْرَهُ جُودُکَ وَکَرَمُکَ وَعُدَّتى فى شِدَّتى مَعَ

در سؤ ال از تو با اینکه رفتارم خوشایند تو نیست همان جود و کرم تو هست و ذخیره من درون سختیم با

[قِلَّهِ حَیـائى رَاْفَتُکَ ....] قِلَّهِ حَیـائى رَاْفَتُکَ وَرَحْمَتُکَ وَقَدْ رَجَوْتُ اَنْ لا تَخیبَ بَیْنَ ذَیْنِ

بى شرمى من همان راءفت و مـهربانى تو هست و براستى امـیدوارم کـه نومـید مکنى مـیان این وآ ن آروزیم را

وَذَیْنِ مُنْیَتى فَحَقِّقْ رَجآئى وَاسْمَعْ دُعآئى یـا خَیْرَ مَنْ دَعاهُ داعٍ

پس امـیدم را صورت عمل ده و دعایم را شنیده گیر اى بهترینى کـه خوانندگان بخوانندش

وَاَفْضَلَ مَنْ رَجاهُ راجٍ عَظُمَ یـا سَیِّدى اَمَلى وَسآءَ عَمَلى فَاَعْطِنى

و برترى کـه امـیدواران بدو امـید دارند اى آقایم آرزویم بزرگ و عملم زشت هست پس تو

مِنْ عَفْوِکَ بِمِقْدارِ اَمَلى وَلا تُؤ اخِذْنى بِاَسْوَءِ عَمَلى فَاِنَّ کَرَمَکَ

از عفو خویش بـه اندازه آرزویم بـه من بده و مرا بـه بدترین عملم مؤ اخذه مکن زیرا کرم تو برتر است

یَجِلُّ عَنْ مُجازاهِ الْمُذْنِبینَ وَحِلْمَکَ یَکْبُرُ عَنْ مُکافاهِ الْمُقَصِّرینَ

از مجازات گنـهکاران و بردباریت بزرگتر هست از مکافات تقصیرکاران

وَاَنَا یـاسَیِّدى عائِذٌ بِفَضْلِکَ هارِبٌ مِنْکَ اِلَیْکَ مُتَنَجِّزٌ ما وَعَدْتَ مِن

و من اى آقایم بـه فضلت پناهنده گشته و از تو بسوى خودت گریخته ام و خواستارم آنچه را وعده کردى از

الصَّفْحِ عَمَّنْ اَحْسَنَ بِکَ ظَنّاً وَما اَنَا یـا رَبِّ وَما خَطَرى هَبْنى

چشم پوشى نسبت بهى کـه خوش گمان بـه تو هست ، من چه ام پروردگارا؟ و چه اهمـیتى دارم ؟ مرا

بِفَضْلِکَ وَتَصَدَّقْ عَلَىَّ بِعَفْوِکَ اَىْ رَبِّ جَلِّلْنى بِسَِتْرِکَ وَاعْفُ عَنْ

به فضل خویش ببخش با عفو خود بر من نیکى کن و منت گذار، پروردگارا مرا بـه پوشش خود بپوشان

تَوْبیخى بِکَرَمِ وَجْهِکَ فَلَوِ اطَّلَعَ الْیَوْمَ عَلى ذَنْبى غَیْرُکَ ما فَعَلْتُهُ

و بـه کرم ذاتت از سرزنش من درگذر بعد اگر دیگرى جز تو بر گناهم آگاه مى شد آن گناه را انجام نمى دادم

وَلَوْ خِفْتُ تَعْجیلَ الْعُقوُبَهِ لاَ اجْتَنَبْتُهُ لا لاِنَّکَ اَهْوَنُ النّاظِرینَ وَاَخَفُّ

و اگر از زود بـه کیفر رسیدن مى ترسیدم باز هم خوددارى مى کردم و اینکه با این وصف گناه کردم نـه براى آن بود کـه تو سبکترین بینندگانى

الْمُطَّلِعینَ [عَلَىَّ] بَلْ لاِنَّکَ یـارَبِّ خَیْرُ السّاتِرینَ وَاَحْکَمُ الْحاکِمـینَ

و یـا بى مقدارترین مطلعین هستى بلکه براى آن بود کـه تو اى پروردگار من بهترین پوشندگان و حکم کننده ترین حاکمان

وَاَکْرَمُ الاْکْرَمـینَ سَتّارُ الْعُیوُبِ غَفّارُ الذُّنوُبِ عَلاّمُ الْغُیوُبِ تَسْتُرُ

و گرامى ترین گرامـیان و پوشاننده عیوب و آمرزنده گناهانى گناه را بـه کرمت مى پوشانى

الذَّنْبَ بِکَرَمِکَ وَتُؤَخِّرُ الْعُقوُبَهَ بِحِلْمِکَ فَلَکَ الْحَمْدُ عَلى حِلْمِکَ بَعْدَ

و کیفر را بـه واسطه بردباریت بـه تاءخیر اندازى بعد تو را ستایش سزا هست بر بردباریت پس

عِلْمِکَ وَعَلى عَفْوِکَ بَعْدَ قُدْرَتِکَ وَیَحْمِلُنى وَیُجَرِّئُنى عَلى

از دانستن و بر گذشتت بعد از توانایى داشتن و همـین گذشت تو از من مرا وادار کرده و دلیر ساخته بر

مَعْصِیَتِکَ حِلْمُکَ عَنّى وَیَدْعوُنى اِلى قِلَّهِ الْحَیآءِ سَِتْرُکَ عَلَىَّ

نافرمانیت و همان پرده پوشیت بر من مرا بـه بى شرمى واداشته

وَیُسْرِعُنى اِلَى التَّوَثُّبِ عَلى مَحارِمِکَ مَعْرِفَتى بِسَعَهِ رَحْمَتِک

و همان معرفتى کـه من بـه فراخى رحمتت دارم و بزرگى عفوت مرا بدست زدن بـه کارهاى حرام شتابان مى کند

وَعَظیمِ عَفْوِکَ یـا حَلیمُ یـا کَریمُ یـا حَىُّ یـا قَیُّومُ یـا غافِرَ الذَّنْبِ یـا

اى بردبار اى بزرگوار اى زنده و اى پاینده اى آمرزنده گناه اى

قابِلَ التَّوْبِ یـا عَظیمَ الْمَنِّ یـا قَدیمَ الاِْحسانِ اَیْنَ سَِتْرُکَ الْجَمـیلُ

پزیرنده گناه اى بزرگ نعمت اى دیرینـه احسان کجاست پرده پوشى زیبایت ؟

اَیْنَ عَفْوُکَ الْجَلیلُ اَیْنَ فَرَجُکَ الْقَریبُ اَیْنَ غِیـاثُکَ السَّریعُ اَیْنَ

کجاست گذشت بزرگت ؟ کجاست گشایش نزدیکت ؟ کجاست فریـادرسى فوریت ؟ کجاست

رَحْمَتُکَ الْواسِعَهُ اَیْنَ عَطایـاکَ الْفاضِلَهُ اَیْنَ مَواهِبُکَ الْهَنیئَهُ اَیْنَ

رحمت وسیعت ؟ کجاست عطاهاى برجسته ات ؟ کجاست بخششـهاى دلچسبت ؟ کجاست

[صَنائِعُکَ السَّنِیَّهُ ....] صَنائِعُکَ السَّنِیَّهُ اَیْنَ فَضْلُکَ الْعَظیمُ اَیْنَ مَنُّکَ الْجَسیمُ اَیْنَ

نیکى هاى شایـانت ؟ کجاست فضل عظیمت ؟ کجاست نعمت بزرگت ؟ کجاست

اِحْسانُکَ الْقَدیمُ اَیْنَ کَرَمُکَ یـا کَریمُ بِهِ وَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فَاسْتَنْقِذْنى وَبِرَحْمَتِکَ

احسان دیرینـه ات ؟ کجاست کرمت ؟ اى کریم بدان (چه گفتم ) و به محمد و آل محمد مرا نجات ده و به رحمتت

فَخَلِّصْنى یـا مُحْسِنُ یـا مُجْمِلُ یـا مُنْعِمُ یـا مُفْضِلُ لَسْتُ اَتَّکِلُ فِى

خلاصم کن اى نیکو اى نیکو بخش اى نعمت ده اى زیـاده بخش چنان نیست کـه من براى

النَّجاهِ مِنْ عِقابِکَ عَلى اَعْمالِنا بَلْ بِفَضْلِکَ عَلَیْنا لاِنَّکَ اَهْلُ التَّقْوى

نجات از عقاب تو بـه کارهامان تکیـه کنم بلکه بـه فضلى کـه بر ما دارى تکیـه زیرا تو اهل تقوى

وَاَهْلُ الْمَغْفِرَهِ تُبْدِئُ بِالاِْحْسانِ نِعَماً وَتَعْفوُ عَنِ الذَّنْبِ کَرَماً فَم

و شایسته آمرزشى آغاز کنى بـه احسان از روى نعمت بخشى و گذشت کنى از گناه از روى کرم و بزرگوارى و با این وضع

[نَدْرى ما نَشْکُرُ .....] نَدْرى ما نَشْکُرُ اَجَمـیلَ ما تَنْشُرُ اَمْ قَبیحَ ما تَسْتُرُ اَمْ عَظیمَ ما اَبْلَیْتَ

ما ندانیم کدامـیک را سپاس گوییم : برنامه یوم الجدید آن نیکیـها کـه پراکنده کنى یـا زشتیـها کـه بپوشانى یـا بزرگ آزمایشت

وَاَوْلَیْتَ اَمْ کَثیرَ ما مِنْهُ نَجَّیْتَ وَعافَیْتَ یـا حَبیبَ مَنْ تَحَبَّبَ اِلَیْکَ

و شایستگى نعمتت یـا آن همـه چیزهایى کـه ما را از آن نجات داده و عافیت دادى اى دوستى کـه با تو دوستى کند

وَیـا قُرَّهَ عَیْنِ مَنْ لاذَبِکَ وَانْقَطَعَ اِلَیْکَ اَنْتَ الْمُحْسِنُ وَنَحْنُ

و اى نور دیدهى کـه پناه بـه تو آرد و از دیگران ببرد تویى نیکوکار و ماییم

الْمُسیئَّوُنَ فَتَجاوَزْ یـا رَبِّ عَنْ قَبیحِ ما عِنْدَنا بِجَمـیلِ ما عِنْدَکَ وَاَىّ

گنـهکار بعد درگذر اى پروردگار از زشتیـهاى ما بـه نیکیـهاى خود و کدام

جَهْلٍ یـا رَبِّ لا یَسَعُهُ جوُدُکَ اَوْ اَىُّ زَمانٍ اَطْوَلُ مِنْ اَناتِکَ وَما قَدْرُ

نادانى هست اى پروردگار کـه جود تو فرایش نگیرد و چه روزگارى درازتر از زمان بردبارى تو هست و چه ارزشى دارد

اَعْمالِنا فى جَنْبِ نِعَمِکَ وَکَیْفَ نَسْتَکْثِرُ اَعْمالاً نُقابِلُ بِها کَرَمَکَ بَلْ

اعمال ما درون جنب نعمتهایت و چگونـه زیـاد بشمریم اعمال (بدمان ) را کـه بتوانیم آنـها را برابر با کرم تو کنیم بلکه

کَیْفَ یَضیقُ عَلَى الْمُذْنِبینَ ما وَسِعَهُمْ مِنْ رَحْمَتِکَ یـا واسِعَ

چگونـه ممکن هست مـیدان بر گنـهکاران تنگ شود با آن رحمت وسیعت

الْمَغْفِرَهِ یـا باسِطَ الْیَدَیْنِ بِالرَّحْمَهِ فَوَ عِزَّتِکَ یـا سَیِّدى لَوْ نَهَرْتَنى

که ایشان را فراگرفته اى وسیع آمرزش اى دو دستت بـه رحمت باز سوگند بـه عزتت اى آقاى من اگرچه برانیم

ما بَرِحْتُ مِنْ بابِکَ وَلا کَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِکَ لِمَا انْتَهى اِلَىَّ مِنَ

من از درون خانـه ات برنخیزم و از تملق و چاپلوسیت دست برندارم چون

الْمَعْرِفَهِ بِجوُدِکَ وَکَرَمِکَ وَاَنْتَ الْفاعِلُ لِما تَشآءُ تُعَذِّبُ مَنْ تَشآءُ

اطلاع از جود و کرمت پیدا کرده ام و تویى کننده هرچه بخواهى عذاب کنى هرکه را خواهى

بِما تَشآءُ کَیْفَ تَشآءُ وَتَرْحَمُ مَنْ تَشآءُ بِما تَشآءُ کَیْفَ تَشآءُ لا

بهرچه خواهى بهرطور کـه خواهى و رحم کنى هر کـه را خواهى بهرچه خواهى هرطور کـه خواهى

تُسْئَلُ عَنْ فِعْلِکَ وَلا تُنازَعُ فى مُلْکِکَ وَلا تُشارَکُ فى اَمْرِکَ وَلا

بازپرسى از کار تو نشود و نزاعى درون فرمانرواییت رخ ندهد و شریکى درون کارت نباشد

تُضآدُّ فى حُکْمِکَ وَلا یَعْتَرِضُ عَلَیْکَ اَحَدٌ فى تَدْبیرِکَ لَکَ الْخَلْقُ

و ضدّیتى درون حکمت نباشد وى نیست کـه در تدبیر تو بر تو اعتراض کند آفرینش

وَالاْمْرُ تَبارَکَ اللّهُ رَبُّ الْعالَمـینَ یـا رَبِّ هذا مَقامُ مَنْ لاذَبِکَ

و دستور از تو هست برتر هست خدا پروردگار جهانیـان پروردگارا این جایگاهى هست که به تو

وَاسْتَجارَ بِکَرَمِکَ وَاَلِفَ اِحْسانَکَ وَنِعَمَکَ وَاَنْتَ الْجَوادُ الَّذى

روى آورده و به کرمت پناه جسته و به احسان و نعمتت خو گرفته و تویى بخشاینده اى که

لایَضیقُ عَفْوُکَ وَلا یَنْقُصُ فَضْلُکَ وَلا تَقِلُّ رَحْمَتُکَ وَقَدْ تَوَثَّقْنا

تنگ ناید عفوت و کاهش نیـابد فضل و بخششت و کم نگردد مـهر و رحمتت و ما

مِنْکَ بِالصَّفْحِ الْقَدیمِ وَالْفَضْلِ الْعَظیمِ وَالرَّحْمَهِ الْواسِعَهِ اَفَتَُراکَ یـا

بدان چشم پوشى دیرینـه و فضل عظیمت و رحمت پهناورت اعتماد کرده ایم آیـا چنان مى بینى

رَبِّ تُخْلِفُ ظُنوُنَنا اَوْ تُخَیِّبُ آمالَنا کَلاّ یـا کَریمُ فَلَیْسَ هذا ظَنُّنا بِکَ

پروردگارا کـه برخلاف گمانـهاى ما رفتار کنى یـا آرزوهایمان نومـید کنى ؟ هرگز! اى کریم چون ما چنین گمانى بـه تو نداریم

وَلا هذا فیکَ طَمَعُنا یـا رَبِّ اِنَّ لَنا فیکَ اَمَلاً طَویلاً کَثیراً اِنَّ لَنا فیکَ

و طمع ما درباره تو اینگونـه نیست پروردگارا براستى ما درباره تو آرزوى دراز و بسیـارى داریم براستى ما نسبت بـه تو

رَجآءً عَظیماً عَصَیْناکَ وَنَحْنُ نَرْجوُ اَنْ تَسْتُرَ عَلَیْنا وَدَعَوْناکَ وَنَحْنُ

امـید بزرگ و زیـادى داریم ، تو را نافرمانى کردیم ولى امـیدواریم کـه تو بپوشانى بر ما و خواندیم تو را و امـیدواریم

نَرْجوُ اَنْ تَسْتَجیبَ لَنا فَحَقِّقْ رَجآئَنا مَوْلانا فَقَدْ عَلِمْنا ما نَسْتَوْجِبُ

که تو اجابت کنى مارا بعد امـید ما را تحقق بخش اى مولاى ما کـه براستى ما مى دانیم کـه به اعمالمان مستوجب چه (پاداشى )

بِاَعْمالِنا وَلکِنْ عِلْمُکَ فینا وَعِلْمُنا بِاَنَّکَ لا تَصْرِفُنا عَنْکَ وَاِنْ کُنّا

هستیم ولى علم تو درباره ما و علم ما درباره تو این هست که ما را از درگاهت نرانى و اگرچه ما

غَیْرَ مُسْتَوْجِبینَ لِرَحْمَتِکَ فَاَنْتَ اَهْلٌ اَنْ تَجوُدَ عَلَیْنا وَعَلَى الْمُذْنِبینَ

مستوجب رحمت تو نیستیم ولى تو شایسته آنى کـه بر ما بخشش کنى و بر گنـهکاران

بِفَضْلِ سَعَتِکَ فَامْنُنْ عَلَیْنا بِما اَنْتَ اَهْلُهُ وَجُدْ عَلَیْنا فَاِنّا مُحْتاجوُنَ

به فضل وسیعت توجه فرمایى بعد بر ما منت گذار بدانچه تو شایسته آنى و بر ما جود کن کـه ما نیـازمند

[اِلى نَیْلِکَ یـا ....] اِلى نَیْلِکَ یـا غَفّارُ بِنوُرِکَ اهْتَدَیْنا وَبِفَضْلِکَ اسْتَغْنَیْنا وَبِنِعْمَتِکَ

عطاى توییم اى آمرزنده بـه نور تو راه یـافتیم و به فضل تو بى نیـازى جستیم و به نعمت تو

اَصْبَحْنا وَاَمْسَیْنا ذُنوُبُنا بَیْنَ یَدَیْکَ نَسْتَغْفِرُکَ الّلهُمَّ مِنْها وَنَتوُبُ

صبح و شام کردیم گناهان ما پیش روى تو هست که ما از آنـها آمرزش خواهیم و بسویت توبه کنیم

اِلَیْکَ تَتَحَبَّبُ اِلَیْنا بِالنِّعَمِ وَنُعارِضُکَ بِالذُّنوُبِ خَیْرُکَ اِلَیْنا نازِلٌ

تو با نعمتهایت بر ما دوستى کنى و ما بـه گناهان با تو معارضه و برابرى کنیم خیر تو بر ما نازل گردد

وَشَّرُنا اِلَیْکَ صاعِدٌ وَلَمْ یَزَلْ وَلا یَزالُ مَلَکٌ کَریمٌ یَاْتیکَ عَنّا بِعَمَلٍ

و درون برابر شرّ ما بسوى تو بالا آید و تو همـیشـه که تا بوده و هست پادشاه بزرگوار و کریمى بوده اى کـه از جانب ما کارهاى

قَبیحٍ فَلا یَمْنَعُکَ ذلِکَ مِنْ اَنْ تَحوُطَنا بِنِعَمِکَ وَتَتَفَضَّلَ عَلَیْنا بِآلاَّئِکَ

زشت بسوى تو آید ولى آنـها جلوگیریت نکند از اینکه ما را بـه نعمتهاى خود فراگیرى و خود بر ما تفضل کنى

فَسُبْحانَکَ ما اَحْلَمَکَ وَاَعْظَمَکَ وَاَکْرَمَکَ مُبْدِئاً وَمُعیداً تَقَدَّسَتْ

پس منزهى تو کـه چقدر بردبارى و چه بزرگ و کریمى چه درون آغاز (نعمت ) و چه درون ادامـه آن نامـهایت مقدس

اَسْمآئُکَ وَجَلَّ ثَناؤُکَ وَکَرُمَ صَنائِعُکَ وَفِعالُکَ اَنْتَ اِلهى اَوْسَعُ

و ستایشت ارجمند هست و کارها و رفتارت گرانبها هست فضل تو اى معبود من

فَضْلاً وَاَعْظَمُ حِلْماً مِنْ اَنْ تُقایِسَنى بِفِعْلى وَخَطیَّئَتى فَالْعَفْوَ الْعَفْوَ

وسیعتر و بردباریت بزرگتر از آنست کـه مرا بـه کردار و گناهم بسنجى از من درگذر درگذر

[الْعَفْوَ سَیِّدى سَیِّدى ....] الْعَفْوَ سَیِّدى سَیِّدى سَیِّدى اَللّهُمَّ اشْغَلْنا بِذِکْرِکَ وَاَعِذْنا مِنْ

درگذر اى آقاى من ... آقاى من ... آقاى من خدایـا ما را بـه ذکر خود مشغول کن و از

سَخَطِکَ وَاَجِرْنا مِنْ عَذابِکَ وَارْزُقْنا مِنْ مَواهِبِکَ وَاَنْعِمْ عَلَیْنا مِنْ

خشمت پناهمان ده و از عذابت امانمان ده و از بخششـهایت روزیمان گردان و از

فَضْلِکَ وَارْزُقْنا حَجَّ بَیْتِکَ وَزِیـارَهَ قَبْرِ نَبِیِّکَ صَلَواتُکَ وَرَحْمَتُکَ

فضل خود بر ما انعام کن و روزى ما کن حج خانـه ات و زیـارت قبر پیـامبرت را کـه درود تو و رحمت

وَمَغْفِرَتُکَ وَرِضْوانُکَ عَلَیْهِ وَعَلى اَهْلِ بَیْتِهِ اِنَّکَ قَریبٌ مُجیبٌ

و آمرزش و خوشنودیت بر او و بر خاندانش باد کـه براستى تو بـه خلق نزدیکى و اجابت کننده دعایى

وَارْزُقْنا عَمَلاً بِطاعَتِکَ وَتَوَفَّنا عَلى مِلَّتِکَ وَسُنَّهِ نَبِیِّکَ صَلَّى اللّهُ

و عمل بـه طاعتت را روزى ما گردان و بر کیش خودت و روش پیـامبرت - کـه درود تو

عَلَیْهِ وَالِهِ اَللّهُمَّ اغْفِرْ لى وَلِوالِدَىَّ وَارْحَمْهُما کَما رَبَّیـانى صَغیراً

بر او و آلش باد - ما را بمـیران خدایـا بیـامرز مرا و پدر و مادرم را و برایشان رحم کن چنانچه مرا درون کودکى پرود

اِجْزِهما بِالاِْحسانِ اِحْساناً وَبِالسَّیِّئاتِ غُفْراناً اَللّهُمَّ اغْفِرْ

و پاداششان بده درون برابر نیکى بـه نیکى و در مقابل بدیـها بـه آمرزش خدایـا بیـامرز

لِلْمُؤْمِنینَ وَالْمُؤْمِناتِ الاْحیآءِ مِنْهُمْ وَالاْمواتِ وَتابِعْ بَیْنَنا وَبَیْنَهُمْ

مردان و زنان باایمان را چه زندگانشان و چه مردگانشان را و پیوند ده مـیان ما و ایشان را

بِالْخَیْراتِ اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِحَیِّنا وَمَیِّتِنا وَشاهِدِنا وَغآئِبِنا ذَکَرِنا وَاُنْثانا

در نیکیـها خدایـا بیـامرز زنده ما و مرده ما و حاضر ما و غائب ما، مرد ما و زن ما را؛

صَغیرِنا وَکَبیرِنا حُرِّنا وَمَمْلوُکِنا کَذَبَ الْعادِلوُنَ بِاللّهِ وَضَلّوُا ضَلالاً

کوچک ما و بزرگ ما را، آزاد ما و ما را، دروغ گفتند برگشتگان از خدا و گمراه شدند گمراهى

بَعیداً وَخَسِروُا خُسْراناً مُبیناً اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ

دورى و زیـان د زیـان آشکارى خدایـا درود فرست بر محمد و آل محمد

وَاخْتِمْ لى بِخَیْرٍ وَاکْفِنى ما اَهَمَّنى مِنْ اَمْرِ دُنْیـاىَ وَآخِرَتى

و کارم را ختم بـه خیر کن و کفایت کن آنچه اندیشـه ام را بـه خود مشغول کرده از کار دنیـا و آخرتم

وَلاتُسَلِّطْ عَلَىَّ مَنْ لا یَرْحَمُنى وَاجْعَلْ عَلَىَّ مِنْکَ واقِیَهً باقِیَهً وَلا

و مسلط مکن بر منى را کـه به من رحم نکند و بنـه بر من از نزد خود نگهبانى همـیشگى و

تَسْلُبْنى صالِحَ ما اَنْعَمْتَ بِهِ عَلَىَّ وَارْزُقْنى مِنْ فَضْلِکَ رِزْقاً واسِعاً

از من نعمتهاى شایسته خود را کـه به من داده اى سلب مفرما و از فضل خویش روزى فراخ

حَلالاً طَیِّباً اَللّهُمَّ احْرُسْنى بِحَراسَتِکَ وَاحْفَظْنى بِحِفْظِکَ وَاکْلاَْنى

و حلال و پاکى براى من روزى گردان خدایـا بـه نگهبانى خود مرا نگهبانى فرما و به حفظ خود حفظم کن و در حمایت خود

بِکِلائَتِکَ وَارْزُقْنى حَجَّ بَیْتِکَ الْحَرامِ فى عامِنا هذا وَفى کُلِّ عامٍ

نگاهداریم کن و روزى من کن حج خانـه محترمت را درون این سال و در هر سال

وَزِیـارَهَ قَبْرِ نَبِیِّکَ وَالاْئِمَّهِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ وَلا تُخْلِنى یـا رَبَّ مِنْ

و زیـارت قبر پیغمبرت و قبور ائمـه علیـهم السلام را و محرومم مکن پروردگارا از

تِلْکَ الْمَشاهِدِ الشَّریفَهِ وَالْمَواقِفِ الْکَریمَهِ اَللّهُمَّ تُبْ عَلَىَّ حَتّى

زیـارت این مشاهد شریفه و زیـارتگاههاى گرامى خدایـا توبه ام ده تا

[لا اَعْصِیَکَ ....] لا اَعْصِیَکَ وَاَلْهِمْنِى الْخَیْرَ وَالْعَمَلَ بِهِ وَخَشْیَتَکَ بِاللَّیْلِ وَالنَّهارِ ما

نافرمانیت نکنم و به دلم انداز کار نیک را و عمل بدان و ترست را درون شب و روز که تا هنگامى که

اَبْقَیْتَنى یـا رَبَّ الْعالَمـینَ اَللّهُمَّ اِنّى کُلَّما قُلْتُ قَدْ تَهَیَّاْتُ وَتَعَبَّاْتُ

در این دنیـا زنده ام دارى اى پروردگار جهانیـان خدایـا من هر زمان پیش خود گفتم کـه دیگر مـهیـا و مجهز شده ام

وَقُمْتُ لِلصَّلوهِ بَیْنَ یَدَیْکَ وَناجَیْتُکَ اَلْقَیْتَ عَلَىَّ نُعاساً اِذا اَنَا

و برخاستم براى خواندن نماز درون برابرت و با تو بـه راز پرداختم تو بر من چُرت و پینکى را مسلط کردى درون آن هنگامى که

صَلَّیْتُ وَسَلَبْتَنى مُناجاتَکَ اِذا اَنَا ناجَیْتُ مالى کُلَّما قُلْتُ قَدْ

داخل نماز شدم و حال مناجات را از من گرفتى درون آن وقتى کـه به راز و نیـاز پرداختم ، مرا چه شده هست که هرگاه با خود گفتم

صَلَُحَتْ سَریرَتى وَقَرُبَ مِنْ مَجالِسِ التَّوّابینَ مَجْلِسى عَرَضَتْ

باطن و درونم نیکو شده و نزدیک شده از مجالس توبه کنندگان مجلس من ، گرفتارى

لى بَلِیَّهٌ اَزالَتْ قَدَمى وَحالَتْ بَیْنى وَبَیْنَ خِدْمَتِکَ سَیِّدى لَعَلَّکَ عَنْ

و پیش آمدى برایم رخ داده کـه پایم لغزش پیدا کرده و مـیان من و خدمتگذاریت حائل گشته اى آقاى من شاید مرا از دَرِ

بابِکَ طَرَدْتَنى وَعَنْ خِدْمَتِکَ نَحَّیْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیْتَنى مُسْتَخِفّاً

خانـه ات رانده اى و از خدمتت دورم کرده اى یـا شاید دیده اى سبک شمارم

بِحَقِّکَ فَاَقْصَیْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیْتَنى مُعْرِضاً عَنْکَ فَقَلَیْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ

حقّت را بعد دورم کرده اى یـا شاید دیده اى از تو رو گردانده ام بعد خشمم کرده اى یـا شاید مرا

وَجَدْتَنى فى مَقامِ الْکاذِبینَ فَرَفَضْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیْتَنى غَیْرَ شاکِرٍ

در جایگاه دروغگویـانم دیده اى بعد رهایم کرده اى یـا شاید دیده اى سپاسگزار

لِنَعْمآئِکَ فَحَرَمْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ فَقَدْتَنى مِنْ مَجالِسِ الْعُلَمآءِ فَخَذَلْتَنى

نعمتهایت نیستم بعد محرومم ساخته اى یـا شاید مرا درون مجلس علماء نیـافته اى بعد خوارم کرده اى

اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیْتَنى فِى الْغافِلینَ فَمِنْ رَحْمَتِکَ آیَسْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ

یـا شاید مرا درون زمره غافلانم دیده اى بعد از رحمت خویش بى بهره ام کرده اى یـا شاید

رَاَیْتَنى آلِفَ مَجالِسِ الْبَطّالینَ فَبَیْنى وَبَیْنَهُمْ خَلَّیْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ لَمْ

مرا ماءنوس با مجالس بیـهوده گذرانم دیده اى بعد مرا بـه آنـها واگذاشته اى یـا شاید

تُحِبَّ اَنْ تَسْمَعَ دُعآئى فَباعَدْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ بِجُرْمى وَجَریرَتى

دوست نداشتى دعایم را بشنوى بعد از درگاهت دورم کرده اى یـا شاید بـه جرم و گناهم کیفرم داده اى

کافَیْتَنى اَوْ لَعَلَّکَ بِقِلَّهِ حَیآئى مِنْکَ جازَیْتَنى فَاِنْ عَفَوْتَ یـا رَبِّ

یـا شاید بـه بى شرمـیم مجازاتم کرده اى بعد اگر از من بگذرى پروردگارا

فَطالَ ما عَفَوْتَ عَنِ الْمُذْنِبینَ قَبْلى لاِنَّ کَرَمَکَ اَىْ رَبِّ یَجِلُّ عَنْ

بجاست چون بسیـار اتفاق افتاده کـه از گنـهکاران پیش از من گذشته اى زیرا کرم تو پروردگارا برتر از

مُکافاتِ الْمُقَصِّرینَ وَاَنَا عائِذٌ بِفَضْلِکَ هارِبٌ مِنْکَ اِلَیْکَ مُتَنَجِّزٌ ما

کیفر تقصیرکاران هست و من پناهنده بـه فضل توام و از ترس تو بسوى خودت گریخته ام و درخواست

وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ اَحْسَنَ بِکَ ظَنّاً اِلهى اَنْتَ اَوْسَعُ فَضْلاً

انجام وعده ات را درون چشم پوشى ازى کـه خوش گمان بـه تو هست دارم خدایـا تو فضلت و سیعتر

وَاَعْظَمُ حِلْماً مِنْ اَنْ تُقایِسَنى بِعَمَلى اَوْ اَنْ تَسْتَزِلَّنى بِخَطیئَتى وَما

و بردباریت بزرگتر از آنست کـه مرا بـه کردارم بسنجى یـا اینکه مرا بـه خطایم بلغزانى و چه

اَنَا یـا سَیِّدى وَما خَطَرى هَبْنى بِفَضْلِکَ سَیِّدى وَتَصَدَّقْ عَلَىَّ

هستم من اى آقاى من و چه ارزشى دارم ؟ مرا بـه فضل خویش ببخش اى آقاى من و بر من

بِعَفْوِکَ وَجَلِّلْنى بِسَِتْرِکَ وَاعْفُ عَنْ تَوْبیخى بِکَرَمِ وَجْهِکَ سَیِّدى

با عفو خود نیکى کن و با پرده پوشیت بپوشانم و درگذر از سرزنش م بـه بزرگوارى ذاتت آقاى من

اَنَا الصَّغیرُ الَّذى رَبَّیْتَهُ وَاَنَا الْجاهِلُ الَّذى عَلَّمْتَهُ وَاَنَا الضّآلُّ الَّذى

من همان بنده خردسالى هستم کـه پروریدى و همان نادانى هستم کـه دانایش کردى و همان گمراهى هستم که

هَدَیْتَهُ وَاَنَاالْوَضیعُ الَّذى رَفَعْتَهُ وَاَنَا الْخآئِفُالَّذى آمَنْتَهُ وَالْجایِعُ

راهنماییش کردى و همان پستى هستم کـه بلندش کردى و همان ترسانى هستم که امانش دادى و گرسنـه اى هستم

الَّذى اَشْبَعْتَهُ وَالْعَطْشانُ الَّذى اَرْوَیْتَهُ وَالْعارِى الَّذى کَسَوْتَهُ

که سیرش کردى و تشنـه اى هستم کـه سیرابش کردى و اى هستم کـه پوشاندیش

وَالْفَقیرُ الَّذى اَغْنَیْتَهُ وَالضَّعیفُ الَّذى قَوَّیْتَهُ وَالذَّلیلُ الَّذى اَعْزَزْتَهُ

و ندارى هستم کـه دارایش کردى و ناتوانى هستم کـه نیرومندش کردى و خوارى هستم کـه عزیزش کردى

وَالسَّقیمُ الَّذى شَفَیْتَهُ وَالسّآئِلُ الَّذى اَعْطَیْتَهُ وَالْمُذْنِبُ الَّذى

و دردمندى هستم کـه درمانش کردى و خواهنده اى هستم کـه عطایش کردى و گنـهکارى هستم که

سَتَرْتَهُ وَالْخاطِئُ الَّذى اَقَلْتَهُ وَاَنَاالْقَلیلُ الَّذى کَثَّرْتَهُ وَالْمُسْتَضْعَفُ

گناهانش را پوشاندى و خطاکارى هستم کـه از او گذشتى و اندکى هستم کـه بسیـارش کردى و خوارشمرده اى هستم

الَّذى نَصَرْتَهُ وَاَنَا الطَّریدُالَّذى آوَیْتَهُ اَنَا یـا رَبِّ الَّذى لَمْ اَسْتَحْیِکَ

که یـاریش کردى و آواره اى هستم کـه جا و ماءوایش دادى منم پروردگارا آنى کـه در خلوت از تو شرم نکردم

فِى الْخَلاَّءِ وَلَمْ اُر اقِبْکَ فِى الْمَلاَّءِ اَنَا ص احِبُ الدَّو اهِى الْعُظْمى اَنَا

و درون آشکارا هم رعایت تو را نکردم منم صاحب مصیبتها و ماجراهاى بزرگ منم

الَّذى عَلى سَیِّدِهِ اجْتَرى اَنَا الَّذى عَصَیْتُ جَبّارَ السَّمآءِ اَنَا الَّذى

کسى کـه بر آقاى خود دلیرى کرده منمى کـه نافرمانى برپادارنده آسمانـها را کرده ام منمى که

اَعْطَیْتُ عَلى مَعاصِى الْجَلیلِ الرُّشا اَنَا الَّذى حینَ بُشِّرْتُ بِها

براى نافرمانیـهاى بزرگى کـه کرده ام رشوه داده ام منم آنى کـه هرگاه نوید گناهى رابه من مى دادند

خَرَجْتُ اِلَیْها اَسْعى اَنَا الَّذى اَمْهَلْتَنى فَمَا ارْعَوَیْتُ وَسَتَرْتَ عَلىَّ

بسویش شتابان مى رفتم منم کـه مـهلتم دادى ولى من بـه خود نیـامدم و بر من پوشاندى

[فَمَا اسْتَحْیَیْتُ ....] فَمَا اسْتَحْیَیْتُ وَعَمِلْتُ بِالْمَعاصى فَتَعَدَّیْتُ وَاَسْقَطْتَنى مِنْ عَیْنِکَ

ولى من شرم نکردم و نافرمانیـها کردم و از حدّ گذراندم و از چشم خود مرا انداختى و من اعتنا نکردم

فَما بالَیْتُ فَبِحِلْمِکَ اَمْهَلَتْنى وَبِسِتْرِکَ سَتَرْتَنى حَتّى کَاَنَّکَ اَغْفَلْتَنى

پس باز هم بـه بردباریت مـهلتم دادى و به پرده پوشیت مرا پوشاندى که تا بدانجا کـه گویـا از یـاد من بیرون رفتى

وَمِنْ عُقوُباتِ الْمَعاصى جَنَّبْتَنى حَتّى کَاَنَّکَ اسْتَحْیَیْتَنى اِلهى لَمْ

و از کیفرهاى گناهان مرا دور داشتى که تا به حدى کـه گویـا از من شرم کردى خدایـا در

اَعْصِکَ حینَ عَصَیْتُکَ وَاَنَا بِرُبوُبِیَّتِکَ جاحِدٌ وَلا بِاَمْرِکَ مُسْتَخِفُّ

هنگام گناه کـه من نافرمانیت کردم نـه از باب این بود کـه پروردگاریت را منکر بودم و یـا دستورت را سبک شمردم

[وَلا لِعُقوُبَتِکَ ....]

وَلا لِعُقوُبَتِکَ مُتَعَرِّضٌ وَلا لِوَعیدِکَ مُتَهاوِنٌ لکِنْ خَطَّیئَهٌ عَرَضَتْ

و یـا خود را درون معرض کیفرت درآوردم و یـا تهدیدهاى تو را بى ارزش فرض کردم بلکه گناهى بود کـه پیش آمد

وَسَوَّلَتْ لى نَفْسى وَغَلَبَنى هَواىَ وَاَعانَنى عَلَیْها شِقْوَتى وَغَرَّنى

و نفس سرکش نیز آنرا آراست و هواى نفس نیز چیره شد و بدبختى هم کمک کرد و پرده آویخته

سِتْرُکَ الْمُرْخى عَلَىَّ فَقَدْ عَصَیْتُکَ وَخالَفْتُکَ بِجَُهْدى فَالاَّْنَ مِنْ

(پرده پوشى تو) هم مرا مغرور کرد و در نتیجه که تا آنجا کـه مى توانستم درون نافرمانى و مخالفت تو کوشیدم ولى اکنون کیست که

عَذابِکَ مَنْ یَسْتَنْقِذُنى وَمِنْ اَیْدِى الْخُصَمآءِ غَداً مَنْ یُخَلِّصُنى

از عذاب تو مرا نجات دهد و از دست دشمنان درون فرداى قیـامت چهى خلاصم کند

وَبِحَبْلِ مَنْ اَتَّصِلُ اِنْ اَنْتَ قَطَعْتَ حَبْلَکَ عَنّى فَواسَوْ اَتا عَلى ما

و بـه ریسمان چهى چنگ اگر تو رشته خود را از من قطع کنى بعد چه رسوایى هست براى من

اَحْصى کِتابُکَ مِنْ عَمَلِى الَّذى لَوْلا ما اَرْجوُ مِنْ کَرَمِکَ وَسَعَهِ

بر آنچه نامـه تو از عمل من شماره و احصاء کرده کـه اگر امـید من بـه کرمت و وسعت

رَحْمَتِکَ وَنَهْیِکَ اِیّاىَ عَنِ الْقُنوُطِ لَقَنَطْتُ عِنْدَما اَتَذَکَّرُها یـا خَیْرَ

رحمتت نبود و از ناامـید شدن بازم نمى داشتى بـه محض آنکه بـه یـاد آنـها مى افتادم یکسره ناامـید مى شدم اى بهترین

مَنْ دَعاهُ داعٍ وَاَفْضَلَ مَنْ رَجاهُ راجٍ اَللّهُمَّ بِذِمَّهِ الاِْسْلامِ اَتَوَسَّلُ

کسى کـه خواندش خواننده اى و برترینى کـه امـیدش دارد امـیدوارى خدایـا بـه پیمان اسلام بـه درگاهت توسل جویم

اِلَیْکَ وَبِحُرْمَهِ الْقُرْآنِ اَعْتَمِدُ اِلَیْکَ وَبِحُبِّى النَّبِىَّ الاُْمِّىَّ الْقُرَشِىَّ

و بـه حرمت قرآن بر تو اعتماد کنم و به دوستى و محبتى کـه به پیـامبر امّى قرشى

الْهاشِمِىَّ الْعَرَبِىَّ التِّهامِىَّ الْمَکِّىَّ الْمَدَنِىَّ اَرْجوُ الزُّلْفَهَ لَدَیْکَ فَلا

هاشمى عربى تهامى مکى مدنى دارم امـید تقرب بـه تو را دارم بعد تو انس ایمانى مرا مبدّل به

توُحِشِ اسْتیناسَ ایمانى وَلا تَجْعَلْ ثَوابى ثَوابَ مَنْ عَبَدَ سِواکَ

وحشت مکن و پاداشم را پاداش آن کـه جز تو را پرستیده قرار مده

فَاِنَّ قَوْماً آمَنوُا بِاَلْسِنَتِهِمْ لِیَحْقِنوُا بِهِ دِمآئَهُمْ فَاَدْرَکوُا ما اَمَّلوُا وَاِنّا

زیرا مردمى بودند کـه به زبان ایمان آوردند که تا بدان وسیله خون خود را حفظ کنند و بدین مقصود هم رسیدند ولى ما

آمَنّا بِکَ بِاَلْسِنَتِنا وَقُلوُبِنا لِتَعْفُوَ عَنّا فَاَدْرِکْنا ما اَمَّلْنا وَثَبِّتْ رَجائَکَ

به دل و زبان بـه تو ایمان آوردیم که تا از ما بگذرى بعد ما را هم بـه مقصودمان برسان و امـیدت را

فى صُدوُرِنا وَلا تُزِغْ قُلوُبَنا بَعْدَ اِذْ هَدَیْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ

در دلهاى ما ثابت و محکم فرما و منحرف مساز دلهاى ما را بعد از آنکه هدایتمان کردى و ببخش بما از نزد خود

رَحْمَهً اِنَّکَ اَنْتَ الْوَهّابُ فَوَعِزَّتِکَ لَوِ انْتَهَرْتَنى ما بَرِحْتُ مِنْ بابِکَ

رحمتى کـه براستى تویى بسیـار بخشنده بـه عزتت سوگند اگر برانیم من هرگز از درون خانـه ات برنخیزم

وَلا کَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِکَ لِما اُلْهِمَ قَلْبى مِنَ الْمَعْرِفَهِ بِکَرَمِکَ وَسَعَهِ

و دست از تملق و چاپلوسیت برندارم چون شناسایى کرمت و رحمت وسیعت بـه دلم الهام شده ،

رَحْمَتِکَ اِلى مَنْ یَذْهَبُ الْعَبْدُ اِلاّ اِلى مَوْلاهُ وَاِلى مَنْ یَلْتَجِئُ

بنده بـه نزد چهى رود جز بـه درگاه مولایش و

الْمَخْلوُقُ اِلاّ اِلى خالِقِهِ اِلهى لَوْ قَرَنْتَنى بِالاْصْفادِ وَمَنَعْتَنى سَیْبَکَ

مخلوق بـه که پناهنده شود جز بـه خالقش خدایـا اگر مرا بـه زنجیر و بند گرفتارم کنى

مِنْ بَیْنِ الاْشْهادِ وَدَلَلْتَ عَلى فَضایِحى عُیوُنَ الْعِبادِ وَاَمَرْتَ بى

و بازدارى از من عطایت را درون مـیان انظار مردم و رسواییـهایم را بـه چشم بندگانت آرى و دستور بردنم را

اِلَى النّارِ وَحُلْتَ بَیْنى وَبَیْنَ الاْبْرارِ ما قَطَعْتُ رَجآئى مِنْکَ وَما

بسوى دوزخ صادر کنى و مـیان من و نیکان حائل گردى من هرگز امـیدم را از تو قطع نخواهم کرد و

صَرَفْتُ تَاْمـیلى لِلْعَفْوِ عَنْکَ وَلا خَرَجَ حُبُّکَ مِنْ قَلْبى اَنَا لا اَنْسى

آرزومندیم را از عفو تو بازنگردانم و بیرون نرود محبتت از دلم و من

اَیـادِیَکَ عِنْدى وَسَِتْرَکَ عَلَىَّ فى دارِ الدُّنْیـا سَیِّدى اَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْیـا

نعمتهایى کـه در دنیـا بـه من دادى و پرده پوشیـهایت را فراموش نمى کنم اى آقاى من محبت دنیـا را

مِنْ قَلْبى وَاجْمَعْ بَیْنى وَبَیْنَ الْمُصْطَفى وَآلِهِ خِیَرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ

از دلم بیرون کن و جمع کن مـیان من و مـیان (پیـامبرت حضرت ) مصطفى و آلش برگزیدگان خلقت

وَخاتَمِ النَّبِیّینَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَانْقُلْنى اِلى دَرَجَهِ الَّتوْبَهِ

و خاتم پیمبران محمد صلى الله علیـه و آله و مرا بـه درجه توبه و بازگشت

اِلَیْکَ وَاَعِنّى بِالْبُکآءِ عَلى نَفْسى فَقَدْ اَفْنَیْتُ بِالتَّسْویفِ وَالاْمالِ

بسویت برسان و یـاریم ده بـه گریـه بر خویشتن زیرا کـه من عمرم را بـه امروز و فردا و آرزوها

عُمْرى وَقَدْ نَزَلْتُ مَنْزِلَهَ الاْیِسینَ مِنْ خَیْرى فَمَنْ یَکوُنُ اَسْوَءَ حالاً

گذراندم و درآمده ام درون جایگاه ناامـیدان از خیر خودم بعد کیست کـه بدحال تر از من باشد

مِنّى اِنْ اَنَا نُقِلْتُ عَلى مِثْلِ حالى اِلى قَبْرى لَمْ اُمَهِّدْهُ لِرَقْدَتى وَلَمْ

اگر من بر این حال بسوى قبرم منتقل گردم زیرا کـه آماده اش نکرده ام براى خوابیدنم

اَفْرُشْهُ بِالْعَمَلِ الصّالِحِ لِضَجْعَتى وَمالى لا اَبْکى وَلا اَدْرى اِلى ما

و فرش نکرده ام آنرا بـه عمل صالح براى آرمـیدنم و چرا گریـه نکنم درون صورتى کـه نمى دانم بـه چه سرنوشتى

یَکوُنُ مَصیرى وَاَرى نَفْسى تُخادِعُنى وَاَیّامى تُخاتِلُنى وَقَدْ

دچار گردم من نفس خود را چنان بینم کـه با من نیرنگ زند و روزگارم را کـه مرا بفریبد

خَفَقَتْ عِنْدَ رَاْسى اَجْنِحَهُ الْمَوْتِ فَمالى لا اَبْکى اَبْکى لِخُروُجِ

در حالى کـه مرگ بالهاى خود را بر سرم گسترده بعد چرا گریـه نکنم ؟ گریـه کنم براى جان دادنم

نَفْسى اَبْکى لِظُلْمَهِ قَبْرى اَبْکى لِضیقِ لَحَدى اَبْکى لِسُؤ الِ مُنْکَرٍ

گریـه کنم براى تاریکى قبرم گریـه کنم براى تنگى لحدم گریـه کنم براى سؤ ال نکیر

وَنَکیرٍ اِیّاىَ اَبْکى لِخُروُجى مِنْ قَبْرى عُرْیـاناً ذَلیلاً حامِلاً ثِقْلى

و منکر از من گریـه کنم براى بیرون آمدنم از قبر و خوار کـه بار سنگینم را

[عَلى ظَهْرى ...] عَلى ظَهْرى اَنْظُرُ مَرَّهً عَنْ یَمـینى وَاُخْرى عَنْ شِمالى اِذِ الْخَلائِقُ

به پشتم بار کرده یکبار از طرف راستم بنگرم و بار دیگر از طرف چپ و هریک از خلایق را

فى شَاْنٍ غَیْرِ شَاْنى لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَاْنٌ یُغْنیـهِ وُجوُهٌ

در کارى غیر از کار خود ببینم براى هر یک از آنـها درون آن روز کارى هست که بـه خود مشغولش دارد چهره هایى

یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَهٌ ضاحِکَهٌ مُسْتَبْشِرَهٌ وَوُجوُهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْها غَبَرَهٌ

در آن روز گشاده و خندان و شادمانند و چهره هایى درون آن روز غبارآلود هست و سیـاهى و خوارى آنـها را

تَرْهَقُها قَتَرَهٌ وَذِلَّهٌ سَیِّدى عَلَیْکَ مُعَوَّلى وَمُعْتَمَدى وَرَجآئى

فراگرفته اى آقاى من بر تو هست تکیـه و اعتماد و امـید

وَتَوَکُّلى وَبِرَحْمَتِکَ تَعَلُّقى تُصیبُ بِرَحْمَتِکَ مَنْ تَشآءُ وَتَهْدى

و توکلم و به رحمت تو آویخته ام ، بـه رحمت خود رسانى هرکه را خواهى و به کرامتت راهنمایى کنى

بِکَرامَتِکَ مَنْ تُحِبُّ فَلَکَ الْحَمْدُ عَلى ما نَقَّیْتَ مِنَ الشِّرْکِ قَلْبى

هر کـه را دوست دارى بعد ستایش تو را هست بر اینکه دلم را از آلودگى شرک پاک کردى

وَلَکَ الْحَمْدُ عَلى بَسْطِ لِسانى اَفَبِلِسانى هذَا الْکالِّ اَشْکُرُکَ اَمْ

و براى تو هست ستایش براى باز ت زبانم را، آیـا بـه این زبان کُندم سپاس تو را گویم یـا

بِغایَهِ جَُهْدى فى عَمَلى اُرْضیکَ وَما قَدْرُ لِسانى یـا رَبِّ فى جَنْبِ

با نـهایت کوششم درون کردارم تو را خوشنود سازم ؟ و چه ارزشى دارد زبانم پروردگارا درون برابر

شُکْرِکَ وَما قَدْرُ عَمَلى فى جَنْبِ نِعَمِکَ وَاِحْسانِکَ[اِلَىَّ]اِلهى اِنَّجوُدَکَ

سپاس تو و چه ارزشى دارد کردارم درون کنار نعمتهایت و احسانى کـه به من کردى خدایـا براستى بخشش تو

بَسَطَ اَمَلى وَشُکْرَکَ قَبِلَ عَمَلى سَیِّدى اِلَیْکَ رَغْبَتى وَاِلَیْکَ رَهْبَتى

آرزویم را گسترانید و شکر تو کردارم را پذیرفت آقاى من اشتیـاق من بسوى تو هست و هراسم از تو است

وَاِلَیْکَ تَاْمـیلى وَقَدْ ساقَنى اِلَیْکَ اَمَلى وَعَلَیْکَ یـا واحِدى عَکَفَتْ

و آرزو و امـیدم بسوى تو هست و آرزویم مرا بسوى تو کشانده و همتم اى خداى یگانـه من بدرگاه تو نشیمن کرده

هِمَّتى وَفیما عِنْدَکَ انْبَسَطَتْ رَغْبَتى وَلَکَ خالِصُ رَجآئى وَخَوْفى

و درون آنچه پیش تو هست (جامـه ) شوقم (دامن ) گسترده و امـید خالص و ترسم

وَبِکَ اَنَِسَتْ مَحَبَّتى وَاِلَیْکَ اَلْقَیْتُ بِیَدى وَبِحَبْلِ طاعَتِکَ مَدَدْتُ

تنـها از تو هست و بـه تو محبتم انس گرفته و دست بـه جانب تو انداخته ام و به ریسمان اطاعت تو بند کردم

رَهْبَتى [یـا] مَوْلاىَ بِذِکْرِکَ عاشَ قَلْبى وَبِمُناجاتِکَ بَرَّدْتُ اَلَمَ

ترسم را اى مولاى من بـه یـاد تو دلم زنده هست و بـه راز و نیـاز تو سوزش

الْخَوْفِ عَنّى فَیـا مَوْلاىَ وَیـا مُؤَمَّلى وَیـا مُنْتَهى سُؤْلى فَرِّقْ بَیْنى

ترسم را تسکین بخشم بعد اى مولاى من و اى آرزویم و اى آخرین سرحد خواسته ام مـیان

وَبَیْنَ ذَنْبِىَ الْمانِعِ لى مِنْ لُزُومِ طاعَتِکَ فَاِنَّما اَسْئَلُکَ لِقَدیمِ الرَّجآءِ

من و گناهم را کـه مانع از ملازمت اطاعت تو هست جدایى بینداز و این خواهشى کـه من از تو مى کنم بـه خاطر همان امـید دیرینـه ایست

فیکَ وَعَظیمِ الطَّمَعِ مِنْکَ الَّذى اَوْجَبْتَهُ عَلى نَفْسِکَ مِنَ الرَّاْفَهِ

که بـه تو دارم و براى آن طمع بزرگى هست که درباره ات دارم کـه تو راءفت و مـهربانى را براى بندگانت بر خود فرض کرده اى

وَالرَّحْمَهِ فَالاْمْرُ لَکَ وَحْدَکَ لا شَریکَ لَکَ وَالْخَلْقُ کُلُّهُمْ عِیـالُکَ

پس امر و فرمان از آن تو هست یگانـه اى کـه شریک ندارى و خلائق همگى جیره خوار تو

وَفى قَبْضَتِکَ وَکُلُّشَىْءٍ خاضِعٌ لَکَ تَبارَکْتَ یـا رَبَّ الْعالَمـینَ اِلهى

و درون قبضه اقتدار تو و خاضع درگاه تواءند برترى اى پروردگار جهانیـان خدایـا

ارْحَمْنى اِذَاانْقَطَعَتْ حُجَّتى وَکَّلَّ عَنْ جَوابِکَ لِسانى وَطاشَ عِنْدَ

به من رحم کن درون آن هنگامى کـه حجت و دلیلم قطع شود و زبانم از پاسخ تو لال گردد و هوش درون هنگام

سُؤ الِکَ اِیّاىَ لُبّى فَیـا عَظیمَ رَجآئى لا تُخَیِّبْنى اِذَااشْتَدَّتْ فاقَتى

بازپرسیت از سرم بپرد بعد اى بزرگ امـیدم مرا نومـید مکن درون آن هنگام کـه سخت نیـازمندم و به خاطر

وَلا تَرُدَّنى لِجَهْلى وَلا تَمْنَعْنى لِقِلَّهِ صَبْرى اَعْطِنى لِفَقْرى

نادانیم مرا از درگاهت مران و براى کم طاقتیم مـهرت را از من بازمدار بـه خاطر نیـازى کـه دارم بـه من بده و براى ناتوانیم

وَارْحَمْنى لِضَعْفى سَیِّدى عَلَیْکَ مُعْتَمَدى وَمُعَوَّلى وَرَجآئى

به من رحم کن اى آقاى من بر تو هست اعتماد و تکیـه و امـید

وَتَوَکُّلى وَبِرَحْمَتِکَ تَعَلُّقى وَبِفِنائِکَ اَحُطُّ رَحْلى وَبِجوُدِکَ اَقْصِدُ

و توکل من و مـهر تو هست دستاویزم و به آستان تو بار (حاجت ) اندازم و به جود تو خواهشم را

طَلِبَتى وَبِکَرَمِکَ اَىْ رَبِّ اَسْتَفْتِحُ دُعآئى وَلَدَیْکَ اَرْجوُ فاقَتى

جویم و به کرم تو اى پروردگار من دعایم را آغاز کنم و از پیش تو امـید رفع نیـاز و احتیـاج خود را دارم

وَبِغِناکَ اَجْبُرُ عَیْلَتى وَتَحْتَ ظِلِّ عَفْوِکَ قِیـامى وَاِلى جوُدِکَ وَکَرَمِکَ

به توانگرى تو جبران نداریم کنم و زیر سایـه عفو تو بپا ایستم و به جود و کرم تو

اَرْفَعُ بَصَرى وَاِلى مَعْروُفِکَ اُدیمُ نَظَرى فَلا تُحْرِقْنى بِالنّارِ وَاَنْتَ

دیده بگشایم و به نیکى تو چشم دوزم بعد مرا بـه آتش مسوزان با اینکه مرکز آرزوى منى و در دوزخم

مَوْضِعُ اَمَلى وَلا تُسْکِنِّى الْهاوِیَهَ فَاِنَّکَ قُرَّهُ عَیْنى یـا سَیِّدى لا

سمده کـه تو نور چشم منى اى آقاى من

تُکَذِّبْ ظَنّى بِاِحْسانِکَ وَمَعْروُفِکَ فَاِنَّکَ ثِقَتى وَلا تَحْرِمْنى ثَوابَکَ

گمان مرا بـه احسان و نیکیت دروغ و بى اصل مکن زیرا تو مورد اطمـینان محکم منى و از پاداش نیکیت محرومم مساز که

فَاِنَّکَ الْعارِفُ بِفَقْرى اِلهى اِنْ کانَ قَدْ دَنا اَجَلى وَلَمْ یُقَرِّبْنى مِنْکَ

تو بـه ندارى من آشنایى خدایـا اگر مرگم نزدیک شده ولى کردارم مرا بـه تو نزدیک نکرده

عَمَلى فَقَدْ جَعَلْتُ الاِْعْتِرافَ اِلَیْکَ بِذَنْبى وَسآئِلَ عِلَلى اِلهى اِنْ

من اعتراف بـه گناهم را وسیله عذر خویش بـه درگاهت قرار دهم خدایـا اگر درگذرى کیست کـه سزاوارتر از تو

عَفَوْتَ فَمَنْ اَوْلى مِنْکَ بِالْعَفْوِ وَاِنْ عَذَّبْتَ فَمَنْ اَعْدَلُ مِنْکَ فِى

به گذشت باشد و اگر عذاب کنى بعد کیست کـه در حکم عادل تر از تو باشد

الْحُکْمِ ارْحَمْ فى هذِهِ الدُّنْیـا غُرْبَتى وَعِنْدَ الْمَوْتِ کُرْبَتى وَفِى الْقَبْرِ

رحم کن درون این دنیـا بـه غربتم و هنگام مرگ بـه غمزدگیم و در قبر به

وَحْدَتى وَفِى اللَّحْدِ وَحْشَتى وَاِذا نُشِرْتُ لِلْحِسابِ بَیْنَ یَدَیْکَ ذُلَّ

تنـهاییم و در لحد بـه وحشت و بىیم و هنگامى کـه در برابرت بـه پاى حسابم آورند بـه خوارى

[مَوْقِفى وَاغْفِرْ لى ...] مَوْقِفى وَاغْفِرْ لى ما خَفِىَ عَلَى الاَّْدَمِیّینَ مِنْ عَمَلى وَاَدِمْ لى ما بِهِ

جایگاهم رحم کن و بیـامرز براى من آنچه از کردارم کـه بر مردم پوشیده مانده و ادامـه بده برایم آنچه را کـه بدان مرا

[سَتَرْتَنى وَارْحَمْنى ....] سَتَرْتَنى وَارْحَمْنى صَریعاً عَلَى الْفِراشِ تُقَلِّبُنى اَیْدى اَحِبَّتى

پوشاندى و در آن حال کـه در بستر مرگ افتاده و دستهاى یـاران مرا بـه این سو و آن سو کنند

وَتَفَضَّلْ عَلَىَّ مَمْدوُداً عَلَى الْمُغْتَسَلِ یُقَلِّبُنى صالِحُ جیرَتى وَتَحَنَّنْ

بر من رحم کن و در آن حال کـه روى سنگ غسالخانـه دراز کشیده ام و همسایگان شایسته ام بـه اینطرف و آنطرف مى گردانند

عَلَىَّ مَحْموُلاً قَدْ تَناوَلَ الاْقْرِبآءُ اَطْرافَ جَِنازَتى وَجُدْ عَلَىَّ مَنْقوُلاً

بر من تفضل کن و هنگامى کـه خویشان اطراف جنازه ام را بر دوش گرفته اند با من مـهربانى فرما

قَدْ نَزَلْتُ بِکَ وَحیداً فى حُفْرَتى وَارْحَمْ فى ذلِکَ الْبَیْتِ الْجَدیدِ

وهنگامى کـه تک و تنـها درون مـیان گودال قبر بر تو وارد شوم بر من بخشش کن و به غربت من درون آن خانـه تازه و نو

غُرْبَتى حَتّى لا اَسْتَاْنِسَ بِغَیْرِکَ یـا سَیِّدى اِنْ وَکَلْتَنى اِلى نَفْسى

رحم کن بطورى کـه بجز تو انس نگیرم اى آقاى من اگر مرا بـه خودم واگذارى

هَلَکْتُ سَیِّدى فَبِمَنْ اَسْتَغیثُ اِنْ لَمْ تُقِلْنى عَثَرْتى فَاِلى مَنْ اَفْزَعُ اِنْ

هلاک گردم آقاى من بعد به کـه استغاثه کنم اگر تو لغزشم را نادیده نگیرى و به کـه پناه برم

فَقَدْتُ عِنایَتَکَ فى ضَجْعَتى وَاِلى مَنْ اَلْتَجِئُ اِنْ لَمْ تُنَفِّسْ کُرْبَتى

اگر عنایت تو را درون آرامگاهم از دست بدهم و به کـه ملتجى گردم اگر تو غمم را برطرف نکنى ،

سَیِّدى مَنْ لى وَمَنْ یَرْحَمُنى اِنْ لَمْ تَرْحَمْنى وَفَضْلَ مَنْ اُؤَمِّلُ اِنْ

آقاى من کـه را دارم و که بر من رحم کند اگر تو بر من رحم نکنى و فضل کـه را آرزو کنم

عَدِمْتُ فَضْلَکَ یَوْمَ فاقَتى وَاِلى مَنِ الْفِرارُ مِنَ الذُّنوُبِ اِذَاانْقَضى

در روز نیـازمندیم اگر فضل تو را گم کنم و بسوى چهى از گناهانم بگریزم درون آن هنگام کـه عمرم

اَجَلى سَیِّدى لا تُعَذِّبْنى وَاَنَا اَرْجوُکَ اِلهى حَقِّقْ رَجآئى وَآمِنْ

بسر رسد اى آقاى من مرا با اینکه بـه تو امـیدوارم معذب مفرما خدایـا امـید مرا تحقق بخش

خَوْفى فَاِنَّ کَثْرَهَ ذُنوُبى لا اَرْجوُ فیـها اِلاّ عَفْوَکَ سَیِّدى اَنَا اَسْئَلُکَ ما

و ترسم را امان بخش زیرا درون این گناهان بسیـار امـیدى جز بـه عفو تو ندارم اى آقاى من از تو خواهم چیزى را

لا اَسْتَحِقُّ وَاَنْتَ اَهْلُ التَّقْوى وَاَهْلُ الْمَغْفِرَهِ فَاغْفِرْ لى وَاَلْبِسْنى مِنْ

که شایسته آن نیستم و تو شایسته پرهیزکارى هستى و اهل آمرزشى بعد بیـامرز مرا و از نظر مرحمت خود جامـه اى بر

نَظَرِکَ ثَوْباً یُغَطّى عَلَىَّ التَّبِعاتِ وَتَغْفِرُها لى وَلا اُطالَبُ بِها اِنَّکَ ذوُ

من بپوشان کـه گناهانم را بپوشاند و آنـها را برایم بیـامرز و مورد مؤ اخذه قرارم مده کـه تو داراى

مَنٍّ قَدیمٍ وَصَفْحٍ عَظیمٍ وَتَجاوُزٍ کَریمٍ اِلهى اَنْتَ الَّذى تُفیضُ

منتى دیرینـه و چشم پوشى بزرگ و گذشت بزرگوارى هستى خدایـا تویى کـه فیض خود را

سَیْبَکَ عَلى مَنْ لا یَسْئَلُکَ وَعَلَى الْجاحِدینَ بِرُبوُبِیَّتِکَ فَکَیْفَ

حتى بر آنکه درخواست نکند و بر منکران پروردگاریت فروریزى بعد چگونـه نسبت بهى که

سَیِّدى بِمَنْ سَئَلَکَ وَاَیْقَنَ اَنَّ الْخَلْقَ لَکَ وَالاْمْرَ اِلَیْکَ تَبارَکْتَ

از تو درخواست کند و یقین داند کـه جهان خلقت از تو و کار بدست تو هست ؟ برترى

وَتَعالَیْتَ یـا رَبَّ الْعالَمـینَ سَیِّدى عَبْدُکَ بِبابِکَ اَقامَتْهُ الْخَصاصَهُ

و والایى اى پروردگار جهانیـان ، اى آقاى من بنده ات بـه درگاهت آمده و تنگدستى او را پیش روى تو

بَیْنَ یَدَیْکَ یَقْرَعُ بابَ اِحْسانِکَ بِدُعآئِهِ فَلا تُعْرِضْ بِوَجْهِکَ الْکَریمِ

واداشته و به وسیله دعاى خود درون خانـه احسان تو را مى کوبد بعد آن روى بزرگوارت را از من

عَنّى وَاقْبَلْ مِنّى ما اَقوُلُ فَقَدْ دَعَوْتُ بِهذَا الدُّعاءِ وَاَنَا اَرْجوُ اَنْ لا

بر مگردان و آنچه گویم از من بپذیر زیرا من بـه این دعا تو را خواندم و امـیدوارم کـه بازم مگردانى چون

تَرُدَّنى مَعْرِفَهً مِنّى بِرَاْفَتِکَ وَرَحْمَتِکَ اِلهى اَنْتَ الَّذى لا یُحْفیکَ

آشنایى کاملى بـه مـهر و راءفت تو دارم خدایـا تویى کـه درمانده و سؤ ال پینکند

سآئِلٌ وَلا یَنْقُصُکَ نآئِلٌ اَنْتَ کَما تَقوُلُ وَفَوْقَ ما نَقوُلُ اَللّهُمَّ اِنّى

سائلى و بخشش و عطا از تو نکاهد تو چنانى کـه خود گویى و بالاتر از آنى کـه ما گوییم خدایـا من از تو

اَسْئَلُکَ صَبْراً جَمـیلاً وَفَرَجاً قَریباً وَقَولاً صادِقاً وَاَجْراً عَظیماً

خواهم صبرى نیکو و گشایشى نزدیک و گفتارى راست و پاداشى بزرگ

اَسْئَلُکَ یـا رَبِّ مِنَ الْخَیْرِ کُلِّهِ ما عَلِمْتُ مِنْهُ وَما لَمْ اَعْلَمْ اَسْئَلُکَ

از تو خواهم پروردگارا هرچه خیر و خوبى هست چه آنچه مى دانم و چه آنچه را نمى دانم خواهم از تو

اللّهُمَّ مِنْ خَیْرِ ما سَئَلَکَ مِنْهُ عِبادُکَ الصّالِحوُنَ یـا خَیْرَ مَنْ سُئِلَ

خدایـا از بهترین چیزى کـه بندگان شایسته ات خواهند اى بهترین درخواست شدگان

وَاَجْوَدَ مَنْ اَعْطى اَعْطِنى سُؤْلى فى نَفْسى وَاَهْلى وَوالِدىَّ

و اى بخشنده ترین عطابخش عطاکن بـه من خواسته ام را درون مورد خود و خانواده و پدر

وَ وَُلَْدى وَاَهْلِ حُزانَتى وَاِخْوانى فیکَ وَاَرْغِدْ عَیْشى وَاَظْهِرْ

و مادر و فرزندان و بستگان و برادران دینیم و زندگیم را خوش و فراخ گردان

مُرُوَّتى وَاَصْلِحْ جَمـیعَ اَحْوالى وَاجْعَلْنى مِمَّنْ اَطَلْتَ عُمْرَهُ

و مردانگیم را آشکار ساز و تمام حالات مرا اصلاح کن و بگردانم ازانى کـه عمرش را طولانى

وَحَسَّنْتَ عَمَلَهُ وَاَتْمَمْتَ عَلَیْهِ نِعْمَتَکَ وَرَضیتَ عَنْهُ وَاَحْیَیْتَهُ حَیوهً

و کردارش را نیکو و نعمتت را بر او تمام کرده و از او خوشنود گشته اى و زندگى

طَیِّبَهً فى اَدْوَمِ السُّروُرِ وَاَسْبَغِ الْکَرامَهِ وَاَتَمِّ الْعَیْشِ اِنَّکَ تَفْعَلُ ما

پاکیزه اى بـه او بخشیده اى کـه در مـیان پابرجاترین خوشى و وسیعترین کرامت و کاملترین زندگانى روزگار بسر مى برد

تَشآءُ وَلا تَفْعَلُ ما یَشآءُ غَیْرُکَ اَللّهُمَّ خُصَّنى مِنْکَ بِخاصَّهِ ذِکْرِکَ

و براستى تو هرچه را بخواهى انجام دهى ولى جز توى نتواند هرچه خدا خواهد انجام دهد خدایـا مرا بـه ذکر مخصوص

وَلا تَجْعَلْ شَیْئاً مِمّا اَتَقَرَّبُ بِهِ فى آناءِ اللَّیْلِ وَاَطْرافِ النَّهارِ رِیآءً

خود مخصوصم دار و آنچه را من بوسیله آن درون تمام ساعات و دقایق روز و شب وسیله تقرب درگاهت قرار دهم خودنمایى

وَلا سُمْعَهً وَلا اَشَراً وَلا بَطَراً وَاجْعَلْنى لَکَ مِنَ الْخاشِعینَ اَللّهُمَّ
و شـهرت طلبى و سرکشى و گردن فرازى قرار مده و مرا از فروتنان درگاهت قرارم بده خدایـا

اَعْطِنى السِّعَهَ فِى الرِّزْقِ وَالاْمْنَ فِى الْوَطَنِ وَقُرَّهَ الْعَیْنِ فِى الاْهْلِ

به من عطا فرما وسعت درون روزى ، و امنیت درون وطن ، و چشم روشنى درون خاندان

وَالْمالِ وَالْوَلَدِ وَالْمُقامَ فى نِعَمِکَ عِنْدى وَالصِّحَّهَ فِى الْجِسْمِ

و مال و اولاد و پایدار ماندن نعمتهایى کـه در پیش من دارى و تندرستى و نیرویى درون بدن

[وَالْقُوَّهَ فِى الْبَدَنِ ...] وَالْقُوَّهَ فِى الْبَدَنِ وَالسَّلامَهَ فِى الدّینِ وَاسْتَعْمِلْنى بِطاعَتِکَ

و سلامتى درون دین و همـیشـه که تا زنده ام مرا بـه طاعت خود و اطاعت

وَطاعَهِ رَسوُلِکَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ اَبَداً مَا اسْتَعْمَرْتَنى

پیـامبرت محمد صلى الله علیـه وآله وادار کن

وَاجْعَلْنى مِنْ اَوْفَرِ عِبادِکَ عِنْدَکَ نَصیباً فى کُلِّ خَیْرٍ اَنْزَلْتَهُ وَتُنْزِلُهُ

و بگردانم از پرنصیب ترین بندگانت درون هر خیرى کـه نازل کرده و

فى شَهْرِ رَمَضانَ فى لَیْلَهِ الْقَدْرِ وَما اَنْتَ مُنْزِلُهُ فى کُلِّ سَنَهٍ مِنْ

در ماه رمضان درون شب قدر نازل گردانى و آنچه را درون هر سال نازل گردانى از

رَحْمَهٍ تَنْشُرُها وَعافِیَهٍ تُلْبِسُها وَبَلِیَّهٍ تَدْفَعُها وَحَسَناتٍ تَتَقَبَّلُها

مـهرى کـه بگسترانى و تندرستى کـه بپوشانى و بلاهایى کـه بازگردانى و کارهاى خیرى کـه بپذیرى

وَسَیِّئاتٍ تَتَجاوَزُ عَنْها وَارْزُقْنى حَجَّ بَیْتِکَ الْحَرامِ فى عامِنا هذا

و زشتیـهایى را کـه از آنـها درگذرى و روزیم کن حج خانـه کعبه را درون این سال

وَفى کُلِّ عامٍ وَارْزُقْنى رِزْقاً واسِعاً مِنْ فَضْلِکَ الْواسِعِ وَاصْرِفْ

و درون هر سال و روزیم ده روزى فراخى از فضل وسیع خود و بدیـها را

عَنّى یـا سَیِّدى الاْسْوآءَ وَاقْضِ عَنِّى الدَّیْنَ وَالظُّلاماتِ حَتّى لا

اى آقایم از من دور کن و بدهى ها و مظلمـه هایى کـه به گردن دارم از من ادا فرما بطورى که

اَتَاَذّى بِشَىْءٍ مِنْهُ وَخُذْ عَنّى بِاَسْماعِ وَاَبْصارِ اَعْدائى وَحُسّادى

به خاطر چیزى از آنـها ناراحت نباشم و گوش و چشم دشمنان و حسودان

وَالْباغینَ عَلَىَّ وَانْصُرْنى عَلَیْهِمْ وَاَقِرَّ عَیْنى وَفَرِّحْ قَلْبى وَاجْعَلْ لى

و ستمکارانم را بر من ببند و بر ایشان یـاریم ده و دیده ام را روشن کن و دلم را شاد گردان و برایم از

مِنْ هَمّى وَکَرْبى فَرَجاً وَمَخْرَجاً وَاجْعَلْ مَنْ اَرادَنى بِسُوَّءٍ مِنْ

اندوه و غمم فرج و گشایشى قرار ده و هرکه را از تمامى خلقت کـه اراده سوئى نسبت بـه من دارد

جَمـیعِ خَلْقِکَ تَحْتَ قَدَمَىَّ وَاکْفِنى شَرَّ الشَّیْطانِ وَشَرَّ السُّلْطانِ

زیر پاى من قرارش ده و کفایت کن مرا از شرّ شیطان و شرّ سلطان

وَسَیِّئاتِ عَمَلى وَطَهِّرْنى مِنَ الذُّنوُبِ کُلِّها وَاَجِرْنى مِنَ النّارِ

و بدیـهاى کردارم و پاکم کن از گناهان همگى ، و از آتش دوزخ

بِعَفْوِکَ وَاَدْخِلْنِى الْجَنَّهَ بِرَحْمَتِکَ وَزَوِّجْنى مِنَ الْحوُرِ الْعینِ بِفَضْلِکَ

بوسیله عفو خود پناهم ده و به رحمت خویش داخل بهشتم گردان و از حوریـه هاى بهشتى بـه فضل خود بـه همسریم درآور

وَاَلْحِقْنى بِاَوْلِیآئِکَ الصّالِحینَ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ الاْبْرارِ الطَّیِّبینَ

و ملحقم کن بـه دوستان شایسته ات محمد و آلش آن نیکان پاک

الطّاهِرینَ الاْخْیـارِ صَلَواتُکَ عَلَیْهِمْ وَعَلى اَجْسادِهِمْ وَاَرْواحِهِمْ

پاکیزه و برگزیده درودهاى تو بر ایشان و بر جسدهاشان و بر ارواحشان

وَرَحْمَهُ اللّهِ وَبَرَکاتُهُ اِلهى وَسَیِّدى وَعِزَّتِکَ وَجَلالِکَ لَئِنْ طالَبْتَنى

و رحمت خدا و برکاتش اى خداى من و آقاى من سوگند بـه عزت و جلالت اگر مرا درون مورد

بِذُنوُبى لاَُطالِبَنَّکَ بِعَفْوِکَ وَلَئِنْ طالَبْتَنى بِلُؤْمى لاَُطالِبَنَّکَ بِکَرَمِکَ

گناهان بازخواست کنى من نیز تو را بـه عفو و گذشتت مطالبه مى کنم و اگر بـه پستى ام مرا مؤ اخذه کنى من هم بـه کرمت

وَلَئِنْ اَدْخَلْتَنِى النّارَ لاَُخْبِرَنَّ اَهْلَ النّارِ بِحُبّى لَکَ اِلهى وَسَیِّدى اِنْ

تو را مطالبه مى کنم و اگر بـه دوزخم ببرى بـه دوزخیـان گزارش مى دهم کـه دوستت دارم اى خداى من و آقاى من

کُنْتَ لا تَغْفِرُ اِلاّ لاِوْلِیآئِکَ وَاَهْلِ طاعَتِکَ فَاِلى مَنْ یَفْزَعُ الْمُذْنِبوُنَ

اگر نیـامرزى مگر دوستانت و پیروانت را بعد به کـه پناه برند گناهکاران

وَاِنْ کُنْتَ لا تُکْرِمُ اِلاّ اَهْلَ الْوَفآءِ بِکَ فَبِمَنْ یَسْتَغیثُ الْمُسْیَّئوُنَ

و اگر اکرام نکنى مگر نسبت بـه وفادارانت بعد به کـه استغاثه کنند بدکرداران

اِلهى اِنْ اَدْخَلْتَنِى النّارَ فَفى ذلِکَ سُرُورُ عَدُوِّکَ وَاِنْ اَدْخَلْتَنِى الْجَنَّهَ

خدایـا اگر بـه دوزخم ببرى این کار موجب خوشحالى دشمنت گردد و اگر بـه بهشتم ببرى

فَفى ذلِکَ سُرُورُ نَبِیِّکَ وَاَنَا وَاللّهِ اَعْلَمُ اَنَّ سُرُورَنَبِیِّکَ اَحَبُّ اِلَیْکَ مِنْ

موجب خوشحالى پیـامبرت بشود و من بـه خدا سوگند مسلّما مى دانم کـه خوشحال شدن پیـامبرت را بیشتر از

[سُرُورِ عَدُوِّکَ ....] سُرُورِ عَدُوِّکَ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ اَنْ تَمْلاَ قَلْبى حُبّاً لَکَ وَخَشْیَهً

خوشحال شدن دشمنت دوست دارى خدایـا از تو مى خواهم کـه دلم را پرکنى از محبت و ترس از

مِنْکَ وَتَصْدیقاً بِکِتابِکَ وَایماناً بِکَ وَفَرَقاً مِنْکَ وَشَوْقاً اِلَیْکَ یـا

خودت و تصدیق بـه کتابت و ایمان بـه خودت و هراس و اندیشـه از خود و اشتیـاق بسوى خود

ذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ حَبِّبْ اِلَىَّ لِقائَکَ وَاَحْبِبْ لِقآئى وَاجْعَلْ لى فى

اى صاحب جلال و بزرگوارى مرا دوستدار لقاى خویش کن و نیز لقاى مرا دوست بدار و در

لِقآئِکَ الرّاحَهَ وَالْفَرَجَ وَالْکَرامَهَ اَللّهُمَّ اَلْحِقْنى بِصالِحِ مَنْ مَضى

لقاء خود براى من آرامش و گشایش و کرامتى قرار ده خدایـا مرا بـه شایستگان از مردم گذشته ملحق کن و از شایستگان باقیمانده

وَاجْعَلْنى مِنْ صالِحِ مَنْ بَقِىَ وَخُذْ بى سَبیلَ الصّالِحینَ وَاَعِنّى عَلى

قرارم ده و به راه شایستگانم ببر و کمکم ده بر مخالفت با

نَفْسى بِما تُعینُ بِهِ الصّالِحینَ عَلى اَنْفُسِهِمْ وَاخْتِمْ عَمَلى بِاَحْسَنِهِ

هواى نفسم بدانچه کمک دادى شایستگان را بر مخالفتشان با هواى نفس و ختم کن کارم را بـه نیکوترین کارهایم

وَاجْعَلْ ثَوابى مِنْهُ الْجَنَّهَ بِرَحْمَتِکَ وَاَعِنّى عَلى صالِحِ ما اَعْطَیْتَنى

و پاداشم را از آن کار بـه رحمت خود بهشت قرار ده و کمکم ده درون آنچه بـه من داده اى کـه در کار صالح بکار بندم

وَثَبِّتْنى یـا رَبِّ وَلا تَرُدَّنى فى سُوَّءٍ اسْتَنْقَذْتَنى مِنْهُ یـا رَبَّ

و ثابت قدمم دار و بازم مگردان بـه بدیـهایى کـه از آن نجاتم داده اى اى پروردگار

الْعالَمـینَ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ ایماناً لا اَجَلَ لَهُ دوُنَ لِقائِکَ اَحْیِنى ما

جهانیـان خدایـا از تو خواهم ایمانى کـه انتهایش ملاقات تو باشد و تا زنده ام دارى بـه همان ایمان

اَحْیَیْتَنى عَلَیْهِ وَتَوَفَّنى اِذا تَوَفَّیْتَنى عَلَیْهِ وَابْعَثْنى اِذا بَعَثْتَنى عَلَیْهِ

زنده ام دار و چون بمـیرانیم بر همان ایمان بمـیرانم و چون برانگیزیم بر همان ایمان برانگیزم

وَاَبْرِءْ قَلْبى مِنَ الرِّیآءِ وَالشَّکِّ وَالسُّمْعَهِ فى دینِکَ حَتّى یَکوُنَ

و پاک کن دلم را از ریـاء و شک و خودنمایى درون دینت که تا در نتیجه

عَمَلى خالِصاً لَکَ اَللّهُمَّ اَعْطِنى بَصیرَهً فى دینِکَ وَفَهْماً فى

عملم خالص براى تو باشد خدایـا بـه من عنایت کن بصیرتى درون دینت و فهمى (در شناختن )

حُکْمِکَ وَفِقْهاً فى عِلْمِکَ وَکِفْلَیْنِ مِنْ رَحْمَتِکَ وَوَرَعاً یَحْجُزُنى

حکمت و درک خاصى درون فهم علمت و دو سهم از رحمتت و پرهیزکارى آنچنانى کـه مرا

عَنْ مَعاصیکَ وَبَیِّضْ وَجْهى بِنوُرِکَ وَاجْعَلْ رَغْبَتى فیما عِنْدَکَ

از گناهانت بازدارد و رویم را بـه نور خود سفید گردان و شوقم را بدانچه پیش تو هست قرار ده

وَتَوَفَّنى فى سَبیلِکَ وَعَلى مِلَّهَ رَسوُلِکَ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ الِهِ اَللّهُمَّ

و درون راه خود و بر کیش پیـامبرت صلى الله علیـه وآله بمـیرانم خدایـا

اِنّى اَعوُذُ بِکَ مِنَ الْکَسَلِ وَالْفَشَلِ وَالْهَمِّ وَالْجُبْنِ وَالْبُخْلِ وَالْغَفْلَهِ

به تو پناه مى برم ازالت و سستى و اندوه و ترس و بِخالَت و بى خبرى

وَالْقَسْوَهِ وَالْمَسْکَنَهِ وَالْفَقْرِ وَالْفاقَهِ وَکُلِّ بَلِیَّهٍ وَالْفَواحِشِ ما ظَهَرَ

و سنگدلى و بیچارگى و فقر و ندارى و از هر بلا و هرزگى هر چه آشکار باشد

مِنْها وَما بَطَنَ وَاَعوُذُ بِکَ مِنْ نَفْسٍ لا تَقْنَعْ وَبَطْنٍ لا یَشْبَعُ وَقَلْبٍ لا

از آنـها و هر چه پنـهان و پناه مى برم بـه تو از نفسى کـه قانع نباشد و شکمى کـه سیر نشود و دلى که

یَخْشَعُ وَدُعاءٍ لا یُسْمَعُ وَعَمَلٍ لا یَنْفَعُ وَاَعوُذُ بِکَ یـا رَبِّ عَلى

نـهراسد و دعایى کـه پذیرفته نشود و کارى کـه سود ندهد و پناه مى برم اى پروردگارم درون مورد

نَفْسى وَدینى وَمالى وَعَلى جَمـیعِ ما رَزَقْتَنى مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ

خویشتن و دین و مال و همـه آنچه بـه من روزى کرده اى از شیطان رانده درگاهت

اِنَّکَ اَنْتَ السَّمـیعُ الْعَلیمُ اَللّهُمَّ اِنَّهُ لا یُجیرُنى مِنْکَ اَحَدٌ وَلا اَجِدُ

که براستى تو شنواى دانایى خدایـاى نیست کـه مرا از تو درپناه خود گیرد و جز تو پناهگاهى

مِنْ دوُنِکَ مُلْتَحَداً فَلا تَجْعَلْ نَفْسى فى شَىْءٍ مِنْ عَذابِکَ وَلا

نیـابم بعد مرا درون چیزى از عذاب خود قرارم مده و مرا بـه هلاکت و عذاب دردناک

تَرُدَّنى بِهَلَکَهٍ وَلا تَرُدَّنى بِعَذابٍ اَلیمٍ اَللّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنّى وَاَعْلِ

بازمگردان خدایـا عملم را بپذیر و نامم را بلند کن و

ذِکْرى وَارْفَعْ دَرَجَتى وَحُطَّ وِزْرى وَلا تَذْکُرْنى بِخَطیئَتى وَاجْعَلْ

درجه ام را بالا بر و گناهم را بریز و به خطایم مرا یـاد مکن و

ثَوابَ مَجْلِسى وَثَوابَ مَنْطِقى وَثَوابَ دُعآئى رِضاکَ وَالْجَنَّهَ

پاداش این مجلس مرا و پاداش گفتارم را و پاداش دعایم را خوشنودى خودت و بهشت قرار ده

وَاَعْطِنى یـا رَبِّ جَمـیعَ ما سَاَلْتُکَ وَزِدْنى مِنْ فَضْلِکَ اِنّى اِلَیْکَ

و بده بـه من اى پروردگار من تمام آنچه را از تو خواستم و از فضل خویش بر من بیفزا کـه من براستى بسویت

راغِبٌ یـا رَبَّ الْعالَمـینَ اَللّهُمَّ اِنَّکَ اَنْزَلْتَ فى کِتابِکَ اَنْ نَعْفُوَ عَمَّنْ

مشتاقم اى پروردگار جهانیـان خدایـا تو خود درون کتابت قرآن براى ما نازل فرمودى کـه ما گذشت کنیم ازى که

ظَلَمَنا وَقَدْ ظَلَمْنا اَنْفُسَنا فَاعْفُ عَنّا فَاِنَّکَ اَوْلى بِذلِکَ مِنّا وَاَمَرْتَنا

به ما ستم کرده و ما بـه خودمان ستم کردیم بعد از ما درگذر کـه تو از ما سزاوارتر بدین کار هستى و به ما دستور دادى

اَنْ لا نَرُدَّ سائِلاً عَنْ اَبْوابِنا وَقَدْ جِئْتُکَ سائِلاً فَلا تَرُدَّنى اِلاّ بِقَضآءِ

که هیچ خواهنده اى را از دَرِ خانـه مان بازنگردانیم و من بصورت خواهندگى بـه درگاهت آمده ام و بازم مگردان جز با روا شدن

حاجَتى وَاَمَرْتَنا بِالاِْحْسانِ اِلى ما مَلَکَتْ اَیْمانُنا وَنَحْنُ اَرِقّآءُکَ

حاجتم و به ما دستور دادى کـه نسبت بـه بردگانمان احسان و نیکى کنیم و ما بردگان توییم

فَاَعْتِقْ رِقابَنا مِنَ النّارِ یـا مَفْزَعى عِنْدَ کُرْبَتى وَیـا غَوْثى عِنْدَ

پس ما را از آتش دوزخ آزاد فرما اى پناهم درون هنگام اندوه و غم اى فریـادرسم درون هنگام

شِدَّتى اِلَیْکَ فَزِعْتُ وَبِکَ اسْتَغَثْتُ وَلُذْتُ لا اَلوُذُ بِسِواکَ وَلا اَطْلُبُ

سختى بـه درگاه تو زارى کنم و به تو استغاثه کنم و به تو پناه آرم و به دیگرى پناه نبرم و گشایش نخواهم

الْفَرَجَ اِلاّ مِنْکَ فَاَغِثْنى وَفَرِّجْ عَنّى یـا مَنْ یَفُکُّ الاْسیرَ وَیَعْفوُ عَنِ

جز از تو بعد تو بـه فریـادم برس و گشایشى درون کارم بده اى کـه اسیر و گرفتار را آزاد کنى و از گناه

الْکَثیرِ اِقْبَلْ مِنِّى الْیَسیرَ وَاعْفُ عَنِّى الْکَثیرَ اِنَّکَ اَنْتَ الرَّحیمُ

بسیـار بگذرى طاعت اندک را از من بپذیر و از گناه بسیـارم بگذر کـه براستى تو مـهربان

الْغَفوُرُ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ ایماناً تُباشِرُ بِهِ قَلْبى وَیَقیناً صادِقاً حَتّى اَعْلَمَ

آمرزنده اى خدایـا از تو خواهم ایمانى کـه همـیشـه دلم با آن همراه گردد و یقینى راست و کامل کـه بدانم

اَنَّهُ لَنْ یُصیبَنى اِلاّ ما کَتَبْتَ لى وَرَضِّنى مِنَ الْعَیْشِ بِما قَسَمْتَ لى

مسلما چیزى بـه من نرسد جز آنکه بر من نوشته اى و خوشنودم کن درون زندگى بـه همانکه نصیبم کرده اى

یـا اَرْحَمَ الرّاحِمـینَ

اى مـهربانترین مـهربانان